Βία, είναι άραγε μια νέα επιδημία;
Βία… μια τόσο μικρή και σύντομη λέξη μα τόσο δύσκολα να την προφέρει κανείς. Κουβαλάει άλλωστε τόσο καμουφλαρισμένο πόνο, διαιωνίζεται τόσο γρήγορα και ανύποπτα που σχεδόν σε αφοπλίζει…
Κοιτάς τριγύρω και αντιλαμβάνεσαι ότι είναι εκεί…
Σε ένα σπρώξιμο, σε μια λέξη, σε ένα βλέμμα…
Τη συναντάς στο σούπερ μάρκετ, στο σχολείο, στο γραφείο, στο γήπεδο… στο σπίτι. Μπορεί με άλλη μορφή κάθε φορά αλλά το ίδιο επίπονη, καταπιεστική, ασήκωτη.
Κύριο χαρακτηριστικό της βίας είναι η επιθετικότητα δηλαδή η ανεξέλεγκτη και αρνητική παρόρμηση ενός ατόμου σε ένα άλλο.
Κι ενώ οι εποχές αλλάζουν ,οι επιστήμες κάνουν άλματα προόδου και οι άνθρωποι εξελίσσονται γιατί οι κοινωνίες τείνουν να χωλαίνουν;
Είναι η άραγε η βία, μια νέα επιδημία ;
Όπως αναφέρει και στο παρακάτω κείμενο (www.mersinias.gr), ο Mersinias Thomas , TEDx speaker Clinical Psychologist, Mental Health Counselor:
Η βία είναι συμπεριφορά, κι ως συμπεριφορά είναι προιόν μάθησης. Αν και δύσκολα, εντούτοις μπορεί να αλλάξει. Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν συχνά βία ή είναι γενικά βίαιοι ως άτομα, το πράττουν για τρεις κυρίως λόγους:
– Ως μέσον ΕΚΦΡΑΣΗΣ. Με την άσκηση βίας εκφράζουν συναισθήματα θυμού ή απογοήτευσης. Θεωρούν ότι στα όποια προβλήματά τους δεν υπάρχουν λύσεις-απαντήσεις και μέσω της βίας εκφράζονται χωρίς συναίσθημα.
– Ως μέσον ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ. Θεωρούν την βία το μόνο τρόπο για να «ελέγξουν» ανθρώπους και καταστάσεις ή για να κερδίσουν κάτι που επιθυμούν.
– Ως μέσον για ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ. Η βία έρχεται ως «απάντηση» σε πρότερη βία που έχουν υποστεί οι ίδιοι.
Για την αντιμετώπιση της βίας η λύση δεν είναι μία. Κυριότερο είναι να αναγνωριστούν και να μειωθούν οι παράγοντες που την αυξάνουν.
Οι κυριότεροι αυτών των παραγόντων είναι:
– Αυξημένη πίεση-στρες. Στα άτομα με ιστορικό βίας το στρες επιτείνει την επιθετικότητα τους.
– Η ανάγκη για πρόκληση προσοχής και θαυμασμού. Είναι τόσο έντονη που η έλλειψη ακόμα και σε περιστασιακές καταστάσεις δημιουργεί αδικαιολόγητα για τον κοινό νου ξεσπάσματα θυμού.
– Αισθήματα κατωτερότητας και χαμηλής αυτοεκτίμησης. Είναι κυρίαρχα στον ψυχισμό των βίαιων ατόμων και για αυτό θα πρέπει να μην τροφοδοτούνται.
– Παιδική κακοποίηση ή παραμέληση. Σε πολύ μεγάλο βαθμό τα άτομα αυτά παρουσιάζουν ιστορικό παιδικής τους κακοποίησης ή έλλειψη γονιών στα πρώιμα παιδικά χρόνια τους.
– Συχνή έκθεση τους σε σκηνές βίας στο σπίτι, στα ΜΜΕ ή στον τόπο που μένουν (πχ περιοχή υψηλής εγκληματικότητας)
– Εύκολη πρόσβαση σε όπλα.
Θα πρέπει τέλος να λάβουμε υπόψη μας ότι πέρα από το ατομικό της βίας υπάρχει και το συνολικό της, που την καταστά ολοένα και πιο έντονο κοινωνικό φαινόμενο στις μέρες μας. Για αυτό ακριβώς και η αντιμετώπισή της θα πρέπει να είναι καθολική από
όλους μας, ανεξαρτήτως από πού αυτή προέρχεται.