Πανελλήνιες ή Πανελλαδικές ή «η πιο δύσκολη χρονιά». Στην πραγματικότητα, είναι μονάχα η τελευταία χρονιά των σχολικών μας χρόνων και έτσι οφείλει να αντιμετωπίζεται.
Σαν την τελευταία τάξη του σχολείου, τελευταία χρονιά που θα καθόμαστε σε εκείνα τα θρανία σαν μαθητές, τελευταία χρονιά που θα κάνουμε παρέλαση, που θα πάρουμε βαθμούς, που …, που …
Πότε αυτή η χρονιά, έγινε η χρονιά που «θα καθορίσει το μέλλον του παιδιού μου», «θα ορίσει την αξία μου σαν μαθητή», «θα αποτύχω στην ζωή μου επειδή δεν πέρασα»;
Πότε συνέβη αυτό; Από ποιον δημιουργήθηκε αυτή η ψευδαίσθηση; και Γιατί την διατηρούμε ακόμα;
Αν η πεπατημένη είναι η καλύτερη επιλογή που μπορούμε να κάνουμε, τότε γιατί αν θέλω να γίνω δικηγόρος θα βρω χ Νομικές Σχολές μέσω Πανελληνίων, αλλά αν θέλω να γίνω αστροναύτης ή ο καλύτερος ψαράς με την μεγαλύτερη σοδιά, καμία;
Είναι απαραίτητο να καταστεί σαφές και να επαναλαμβάνεται τόσο στα παιδιά, όσο και στους γονείς ότι οι Πανελλήνιες είναι μία πόρτα προς την κατάκτηση των ονείρων μας κι αν αυτή κλείσει ή δεν ανοίξει ποτέ, δίπλα της υπάρχει μία άλλη, αρκεί μην κλείσουμε τα μάτια μας σε αυτήν.
Η εκπαίδευση και η επαγγελματική κατάρτιση μπορεί να επιτευχθεί και σε ΙΕΚ δημόσια ή ιδιωτικά, και σε πανεπιστήμια του εξωτερικού με δίδακτρα ή με υποτροφίες, και σε δημόσιες σχολές εκτός Πανελληνίων, και μέσω Ευρωπαϊκών προγραμμάτων, και …, και … .
Ας επιλέξουμε λοιπόν να εστιάσουμε στα μαθήματα και στις εμπειρίες που θα πάρουμε σαν μαθητές που αποφάσισαν να δώσουν Πανελλήνιες ή σαν γονείς των μαθητών αυτών.
Όντας μαθητής, μόλις έζησες έναν ολόκληρο χρόνο μαθαίνοντας πως είναι να πιέζεσαι, να αγχώνεσαι, να αγωνίζεσαι, να ξενυχτάς για έναν σκοπό. Αυτό να το βάλεις στο «βιογραφικό» σου.
Όντας γονέας, μόλις έζησες ένα ολόκληρο χρόνο βλέποντας το παιδί σου να αγωνίζεται, αλλά κατάφερες να σκέφτεσαι ότι είναι για καλό, βλέποντας το πολύ λιγότερο από ότι πριν, αλλά συνειδητοποίησες πως είναι ο ποιοτικός χρόνος μαζί του, μη ξέροντας ποια είναι η καταλληλότερη συμπεριφορά που πρέπει να έχεις αυτή την περίοδο, αλλά επικράτησε η φροντίδα. Αυτό να το βάλεις και εσύ στο «βιογραφικό» σου.
Σε λίγο καιρό που θα βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων αυτών, ας μην γιορτάσουμε αυτά. Ας κάνουμε ένα πάρτυ για την ικανότητα του παιδιού μας να βγει σώο, σοφότερο και πιο δυνατό από ποτέ από την δοκιμασία αυτή. Ας γιορτάσουμε την προσπάθεια, όχι την επιτυχία. Αυτή πρέπει να επαινείται, να γιορτάζεται και ακούγεται γιατί αυτός που προσπάθησε μια φορά, θα προσπαθήσει κι άλλη, αυτός που πέτυχε όμως χθες, αύριο μπορεί να αποτύχει.
*Με την ευχή ότι τα παιδιά πλέον θα δίνουν Πανελλήνιες -μέχρι να καταργηθούν- για να μάθουν να πιστεύουν στον εαυτό τους, να νιώθουν πως είναι να ξεπερνούν τα όρια τους και να προσπαθούν γιατί μπορούν, όχι -μονάχα- γιατί θέλουν να πετύχουν… και ότι οι γονείς πια θα βροντοφωνάζουν και θα υπερηφανεύονται για την γενναιότητα των παιδιών τους να μπουν στην μάχη, όχι για το αν την κέρδισαν ή όχι.
*Η «αποτυχία» δεν χρησιμεύει σε τίποτα σαν λέξη. Ας την καταργήσουμε πλέον. Ή κερδίζω ή μαθαίνω. Και στα δύο, παίρνω την εμπειρία μου και την πάω παρακάτω.
Με όλη μου την πίστη στην γενιά του 2003 και στον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μου,
Λιανουδάκη Ελπινίκη
Καθηγήτρια Ισπανικής Γλώσσας και Πολιτισμού