Συνέντευξη σε μια λεμονιά
” Είχα ένα φίλο παλιά, αλλά έφυγε. Πριν φύγει, όμως, μου αποτύπωσε το χέρι του για να τον θυμάμαι…”, είπε η λεμονιά κλείνοντας τη συνέντευξη που της πήρε η κόρη μου στα πλαίσια μιας σχολικής εργασίας.
Γράφει η Μαρία Ψωμαδάκη
Με επηρέασαν βαθιά τα λόγια ετούτα τα τόσο απλοϊκά αλλά συνάμα και τόσο βαθυστόχαστα, ώστε με κατέκλυσαν για μέρες τουλάχιστον σκέψεις και λογισμοί!
Αφουγκράστηκα, λοιπόν, όσα καραδοκούσαν ανείπωτα και τα εκθέτω…ζητούν επιτακτικά βλέπεις να βγουν στο φως!
Είναι μια πραγματικότητα το πόσοι πολλοί άνθρωποι περνούν από τις ζωές μας με ιδιότητες και ρόλους αναμφίβολα ετερογενείς. Ορισμένοι αφήνουν σκόρπια χνάρια, άλλοι πάλι τα αποτυπώματα τους και είναι και εκείνοι που χαράσσονται ανεξίτηλα μέσα μας . Αυτοί οι τελευταίοι μας καθορίζουν και αποτελούν μέρος της ζωής και της καρδιάς μας!
Θαρρώ μετά βεβαιότητας ότι οι άνθρωποι εν γένει αποτελούν τον πλούτο της ζωής. Κάθε μικρό ή μεγάλο αποτύπωμα τους όποιου είδους συναισθηματική χροιά και αν το χαρακτηρίζει μας έχει χαρίσει τις δυνατότερες συγκινήσεις, τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές, τα πιο αυθεντικά και πηγαία συναισθήματα!
Αν με ρωτάτε δεν θα αντάλλαζα καμιά από τις στιγμές αυτές, ούτε καν όσες θα περιέγραφα ως δυσάρεστες. Νιώθω ευγνώμων για όλες ανεξαιρέτως ! Ό,τι έζησα, αφουγκράστηκα και βίωσα είναι αδιαμφισβήτητα το κέρδος της ζωής μου…επί ουσίας η αξία της όχι σε υλικό αλλά σε πνευματικό επίπεδο!
Με κατατρώει εντούτοις και άλλη μια σκέψη! Άραγε έχουμε αναλογιστεί ποτέ πόσο σπουδαίο και αναντικατάστατο δώρο είναι ο χρόνος που μας προσφέρεται αφιλοκερδώς από όσους μας αγαπούν και μας νοιάζονται ; Ίσως να θεωρείται ευτελούς σημασίας και ενδεχομένως αξίας ,αλλά διερωτώμαι και όχι άδικα τι πολυτιμότερο έχουμε να προσφέρουμε;
Η δική μου απάντηση περιορίζεται σε μια και μόνο λέξη…τίποτα! Όπως έγραψε και ο αγαπητός Ελύτης: “Δίνε δωρεάν το χρόνο αν θες να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια “.
Κλείνοντας…ρώτησα την κόρη μου τι ακριβώς εννοούσε η λεμονιά με τα λεγόμενα της και μου απάντησε με όλη την αθωότητα και την ωριμότητα της παιδικής της ηλικίας: “Μπορεί οι φίλοι μας και όσοι αγαπάμε να φεύγουν κάποτε από κοντά μας, όμως αφήνουν μέσα μας το αποτύπωμά τους. Έτσι είναι σαν να μην φεύγουν πραγματικά ποτέ…”