Δε με συγκινεί η πρώτη μέρα στο σχολείο. Δεν είναι κάτι που θυμάμαι με νοσταλγία ή αγάπη. Δεν είναι κάτι που περίμενα τότε, δεν είναι κάτι που με χαροποιεί τώρα.
Όλα είναι θέμα εμπειρίας. Τι έζησες στο σχολείο, τι έμαθες, πως ένιωθες κάθε πρωί πηγαίνοντας και κάθε μεσημέρι φεύγοντας.
Η δική μου εμπειρία δεν είχε πολύχρωμους μαρκαδόρους, ωραίες τσάντες και καινούρια παπούτσια.
Δεν είχε μια δασκάλα με ενσυναίσθηση, με ενδιαφέρον, με όρεξη, με αγάπη για τα παιδιά. Όχι πως ήταν όλοι οι δάσκαλοι έτσι, όχι πως δεν υπήρχαν και φωτεινές στιγμές και εξαιρέσεις.
Ναι, στο σχολείο έμαθα πρόσθεση, έμαθα την προπαίδεια, το αλφάβητο, τα ρήματα. Διδάχτηκα επίσης πως για να επιβιώσω έπρεπε να γίνω νταής, έπρεπε να σπρώξω, να κοροϊδέψω, έπρεπε να βασανίσω τον λιγότερο δυνατό. Μόνο που σε αυτό το «μάθημα» δεν ήμουν καλός και δεν το διδάχτηκα σωστά!
Έτσι λοιπόν έπρεπε εγώ να ανεχτώ τον νταή, τον μάγκα, τον ωραίο του σχολείου, αυτόν που θα με έσπρωχνε, θα με κορόιδευε, θα με έκανε να θέλω να πεθάνω για να μην αντέξω ένα ακόμα μαρτύριο. Και έπρεπε να το ανεχτώ μόνος μου, γιατί η δασκάλα δεν ήταν έξω στο διάλειμμα, δεν έβλεπε, δεν άκουγε ή απλά δεν ενδιαφερόταν. Έπρεπε κάθε μεσημέρι να παίρνω στην τσάντα μου, να πηγαίνω σπίτι μου και να καταπίνω τον πόνο μου.
Γιατί ναι, δεν είμαστε όλοι έτοιμοι να μιλήσουμε, όλοι να αντιδράσουμε, όλοι να υψώσουμε το ανάστημά μας ή να καταγγείλουμε το συμβάν. Δεν έχουμε όλοι την τέλεια σχέση με τους γονείς μας για να μοιραστούμε μαζί τους τα πάντα! Εκείνη τη στιγμή νιώθεις ότι απλά φταις εσύ. Φταις που είσαι χοντρός, που είσαι άσχημος, που φοράς γυαλιά, που φοράς σιδεράκια, που δεν είσαι δημοφιλής. Νιώθεις πως φταις και το αξίζεις!
Όχι, δε θυμάμαι την πρώτη μέρα στο σχολείο με αγάπη! Και όχι δε θέλω να το ξεχάσω, ούτε να σιωπήσω πια! Στο σχολείο υπέφερα! Είχα και «κακούς» συμμαθητές και «κακούς» δασκάλους. Και το κουβαλούσα αυτό σε όλη μου τη ζωή.
Και ένας από τους λόγους που γράφω παιδική λογοτεχνία, είναι για να μπορώ μέσα από τις ιστορίες μου να πω κάποια πράγματα. Να μιλήσω με το δικό μου τρόπο, να λυτρωθώ και να νιώσω ότι κάνω το σωστό! Είναι για να μπαίνω σε ένα σχολείο και να μπορώ να καθίσω δίπλα στο παιδί που νιώθω ότι βιώνει όσα έζησα κι εγώ! Να του δείξω ότι δεν είναι μόνο. Να του πω ότι αξίζει. Να το κάνω να πάρει δύναμη!
Αυτές οι λέξεις είναι η δική μου ιστορία. Και ευτυχώς δεν είναι ο κανόνας, έχω γνωρίσει σπουδαίους εκπαιδευτικούς στις επισκέψεις μου στα σχολεία. Αλλά είναι μια αλήθεια. Όσο κι αν πονάει…
Και επιτρέψτε μου, σε όλους εκείνους τους γονείς των παιδιών που με βασάνιζαν, έχω να πω ότι το πιο σημαντικό από την καινούρια τσάντα, τα καινούρια παπούτσια και τα λαμπερά αξεσουάρ, είναι να έχουμε «ντύσει» το παιδί μας με σεβασμό, με αρχές και με ευγένεια!
Χιλιάδες παιδιά αυτοκτονούν κάθε χρόνο και μετά απορούμε πως έγινε κάτι τέτοιο.
Ε λοιπόν έγινε! Και θα συνεχίσει να γίνεται αν δεν ανοίξουμε λίγο το μυαλό και την καρδιά μας. Σας το λέει ένα παιδί που κατάφερε να ζήσει!
Χρήστος Δασκαλάκης