Τι πραγματικά νοσταλγούν οι συνταξιούχοι
Το 1938, ερευνητές του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ ξεκίνησαν μια μελέτη που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, συγκεντρώνοντας δεδομένα υγείας 724 ανθρώπων από όλο τον κόσμο, κάνοντας λεπτομερείς ερωτήσεις για τη ζωή τους ανά διετία.
Καθώς οι συμμετέχοντες βάδιζαν στη μέση ηλικία αλλά και μετέπειτα, η μελέτη του Χάρβαρντ ρωτούσε συχνά περί συνταξιοδότησης. Βάσει των απαντήσεών τους, η Νο. 1 πρόκληση που αντιμετώπιζαν κατά τη συνταξιοδότηση ήταν ότι δεν μπορούσαν να αντικαταστήσουν τις κοινωνικές επαφές που τους είχαν στηρίξει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα στην εργασία τους.
Στους συνταξιούχους δεν λείπει η εργασία, τους λείπουν οι άνθρωποι
Όταν μιλάμε για συνταξιοδότηση, συχνά αγχωνόμαστε για θέματα οικονομικά και προβλήματα υγείας.
Όσοι, όμως, τα πηγαίνουν καλύτερα στη συνταξιοδότηση, βρίσκουν τρόπους να καλλιεργούν τις σχέσεις τους. Ωστόσο, σχεδόν κανείς δεν μιλάει για τη σημασία της ανάπτυξης νέων πηγών νοήματος και σκοπού.
Ένας συμμετέχων, όταν ρωτήθηκε τι του λείπει έχοντας υπάρξει γιατρός για σχεδόν 50 χρόνια, απάντησε: «Απολύτως τίποτα από τη δουλειά. Μου λείπουν οι άνθρωποι και οι φιλίες».
Ο Leo DeMarco, έτερος συμμετέχων, αισθανόταν κάτι παρόμοιο: Αφού συνταξιοδοτήθηκε ως καθηγητής λυκείου, δυσκολεύτηκε να διατηρήσει επαφή με τους συναδέλφους του.
«Είναι υπέροχο να βοηθάς κάποιον να αποκτήσει δεξιότητες», είπε. «Το να διδάσκω νέους ανθρώπους ήταν αυτό που ξεκίνησε την όλη διαδικασία εξερεύνησης».
Η ενασχόληση με χόμπι μπορεί να μην είναι αρκετή
Για πολλούς από εμάς, η εργασία είναι εκεί όπου νιώθουμε ότι μετράμε περισσότερο – για τους συναδέλφους μας, τους πελάτες μας, την κοινότητα, ακόμη και για τις οικογένειές μας – επειδή τους παρέχουμε πράγματα.
Ο Henry Keane αναγκάστηκε να συνταξιοδοτηθεί απότομα λόγω αλλαγών στο εργοστάσιό του. Ξαφνικά είχε άφθονο χρόνο και ενέργεια.
Άρχισε να κάνει εθελοντική εργασία και αφιέρωσε χρόνο στα χόμπι του – αναπαλαίωση επίπλων και σκι. Αλλά κάτι εξακολουθούσε να λείπει.
«Έχω ανάγκη να δουλέψω!», είπε στους ερευνητές σε ηλικία 65 ετών. «Όχι κάτι σημαντικό, αλλά συνειδητοποιώ ότι μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι κοντά σε κόσμο»
Για ευτυχισμένη συνταξιοδότηση, επενδύστε τώρα στις σχέσεις σας
Η συνειδητοποίηση του Keane μάς διδάσκει ένα σημαντικό μάθημα όχι μόνο για τη συνταξιοδότηση, αλλά και για την ίδια την εργασία: Συχνά μας καταβάλλει η ανησυχία για τα οικονομικά και η πίεση των προθεσμιών, οπότε δεν παρατηρούμε πόσο σημαντικές είναι οι εργασιακές μας σχέσεις μέχρι να χαθούν.
Για να δημιουργήσετε πιο ουσιαστικές σχέσεις, αναρωτηθείτε:
-Ποιοι είναι οι άνθρωποι με τους οποίους απολαμβάνω περισσότερο να συνεργάζομαι και τι τους κάνει πολύτιμους για μένα; Τους εκτιμώ;
-Τι είδους σχέσεις μού λείπουν και θέλω περισσότερες; Πώς μπορώ να τις πετύχω;
-Υπάρχει κάποιος που θα ήθελα να γνωρίσω καλύτερα; Πώς μπορώ να τον προσεγγίσω;
-Αν έχω διαμάχη με έναν συνάδελφο, τι μπορώ να κάνω για να την αμβλύνω;
-Ποιος είναι κατά κάποιον τρόπο διαφορετικός από μένα (σκέφτεται διαφορετικά, προέρχεται από διαφορετικό υπόβαθρο, έχει διαφορετική εξειδίκευση); Τι μπορώ να μάθω από εκείνον;
-Στο τέλος της ημέρας, παρατηρήστε πώς οι εμπειρίες σας μπορεί να επηρεάζουν την αίσθηση νοήματος και σκοπού. Θα μπορούσε αυτή η επιρροή να είναι, σε γενικές γραμμές, καλή. Κι αν όχι, υπάρχουν κάποιες μικρές αλλαγές που μπορείτε να κάνετε;
«Όταν κοιτάζω πίσω», λέει η Ellen Freund, πρώην διοικητική υπάλληλος πανεπιστημίου, στη μελέτη το 2006, «εύχομαι να έδινα μεγαλύτερη προσοχή στους ανθρώπους και λιγότερη στα προβλήματα. Αγαπούσα τη δουλειά μου. Αλλά νομίζω ότι ήμουν ένα δύσκολο και ανυπόμονο αφεντικό. Τώρα που το λέτε, εύχομαι να γνώριζα τους πάντες λίγο καλύτερα».
Άλλωστε, κάθε εργάσιμη ημέρα αποτελεί σημαντικό μέρος της προσωπικής μας εμπειρίας και όσο περισσότερο την εμπλουτίζουμε με σχέσεις, τόσο περισσότερο ωφελούμαστε.
Πηγή lifo.gr με πληροφορίες από CNBC