Με όπλο την αγάπη σου
Πέρασα ταξιδεύοντας
από φωτιά μεγάλη.
Το μονοπάτι μου έχασα
μέσα στη παραζάλη.
Τα κτίσματα όλα γύρω μου
ερείπια, γκρεμισμένα.
Τα δυο φτερά που πέταγα
κι αυτά καψαλισμένα.
Ακούμπησα τις στάχτες μου,
άντεξα και τις είδα
δίχως το φόβο μη σχιστεί
η άθλια προσωπίδα.
Πόνεσα, έπαθα, έμαθα
και μέσα στην οδύνη
επέστρεψα στην αγκαλιά,
αυτή που δεν με κρίνει.
Είναι η τεράστια αγκαλιά του
στοργικού Πατέρα
που δίνει αγάπης ζεστασιά,
μονάχα,νύχτα-μέρα.
Με μάζεψε, με σκέπασε,
με γιάτρεψε σε βάθος
και βγήκα πάνω απ’ την πληγή
που χάραξε το λάθος.
Ένιωσα μέσα μου βαθιά,
πως κάποιος μ’ αγαπάει
για τα δικά μου τραύματα,
Εκείνος να πονάει.
Δρόμος καθάριος άρχισε
μπροστά μου να προβαίνει,
φρέσκος αέρας φάνηκε
στα στήθη μου να μπαίνει.
Πατέρα, θάρρος μου έδωσες,
δύναμη,να τολμήσω
με όπλο την αγάπη σου
τους φόβους να νικήσω.
Μια δίψα έχω, τ’ όνειρο
μαζί Σου να το ζήσω
και στην πατρίδα που ποθώ
να φτάσω, να πατήσω…
Κατερίνα Σηφάκη-Κουρτάκη