Οι Σταφιδολιές Κρήτης, γνωστές και ως ψαρολιές, προέρχονται από την ποικιλία «Θρουμπολιά» ή «Χοντρολιά» και το ξεπίκρισμα τους γίνεται με απόλυτα φυσικές διεργασίες επάνω στο δέντρο. Αν και η παραγωγή σταφιδολιάς λιγοστεύει κάθε χρόνο, συνήθως τη συναντάμε στην ενδοχώρα του Ηρακλείου και του Ρεθύμνου, και σε υψόμετρο έως και 1000m.
Στο χωριό των γονιών μου το Μαγαρικάρι η παράδοση της σταφιδολιάς, κρατάει ακόμη και σήμερα, αφού στην περιοχή υπάρχουν χιλιάδες ελαιόδεντρα χονδρολιάς, πολλά από τα οποία είναι υπεραιωνόβια!
Κάθε χρόνο πριν αρχίσει το λιομάζωμα, ο καημός της μαμάς μου είναι πάνε να βρουν λίγες σταφιδολιές και συχνά με αφορμή το διάλεγμα τους, μας διηγείται ιστορίες από εκείνες τις παλιές εποχές…
Οι σταφιδολιές τρώγονται άνετα και πάνω από το δέντρο, αφού δεν είναι πικρές, όπως οι υπόλοιπες ελιές. Όσο για τη διαδικασία συντήρησης τους, κάποιοι τις βάζουν σε άλμη, ενώ άλλοι επιλέγουν να τις διατηρούν στην κατάψυξη, αλατισμένες ή όχι, σε σακουλάκια, βγάζοντας κάθε φορά όσες θέλουν να καταναλώσουν.
Επειδή όμως όπως είπαμε οι σταφιδολιές είναι πλέον δυσεύρετες, καλές είναι και οι αλατσολιές!
Κείμενο-φωτογραφίες: Αγγελική Λενακάκη