Συ Κύριε!
Χτυπάει ο πόνος δυνατά
την πόρτα του σπιτιού μου
και γίνομαι μικρό παιδί,
τρομάζω με τον ήχο.
Ένα τεράστιο “γιατί;”
στα χείλη μαρμαρώνει.
Τα δάκρυα ανταμώνονται
με της καρδιάς το αίμα.
Θλίψη βουβή απλώνεται
σκεπάζει την κραυγή μου,
που βγαίνει απ’ το υπόγειο,
της κόλασης, καμίνι.
Με παγωμένα τα φτερά
οι σκέψεις μου με πάνε
όπου τα πόδια δεν μπορούν
να φτάσουν, δεν αντέχουν.
Δύσβατος είναι, σκοτεινός
του πόνου αυτού ο δρόμος.
Τι να σου πω; Πώς να σταθώ;
Όλα θολά τριγύρω…
Ήρθε η ώρα κι η στιγμή
να σμίξουν οι αγκαλιές μας.
Λιβάνι αναδύεται
αυτό,του λυτρωμού μας.
Φοράει η ψυχή τη λύπη της
μα, η ελπίδα ψάλλει:
“Αν αγαπάς δε χάνεσαι
κι αν σ’ αγαπάνε μένεις.”
Όπως μοιράζεται η χαρά,
μοιράζεται κι ο πόνος.
Ανάμεσά μας ο Χριστός,
ο έμπιστός μας Φίλος.
Τι κι αν το στόμα μας μιλά
με της σιωπής τη γλώσσα.
Ακούει Αυτός το κλάμα μας,
τα δάκρυα σκουπίζει.
Αυτός που είναι η Ζωή
στέκει στο πλάι μας και λέει:
“Θάρρος παιδί μου”
και ” μη κλαίς”.
Έχει ο Θεός, με τον καιρό
να δώσει απαντήσεις,
σιγά -σιγά και τρυφερά
στα ερωτήματα μας.
Συ Κύριε, ευλόγησε
στα χείλη το ” γιατί” μας,
να υμνούμε,να δοξάζουμε
πάντα το Όνομα Σου.
Το θείο βλέμμα Σου μπορεί
να φτάσει στον πυθμένα,
του ποτηριού που άδειασε
απ’ το πικρό φαρμάκι.
Χριστέ μας,κέρασε Εσύ.
Σήκωσε το ποτήρι,
που ξέπλυναν τα δάκρυα
και γέμισε το, Αγάπη.
Συ, Κύριε…
Θερμά συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων…
Ο Θεός να αναπαύει τις ψυχούλες όλων των κεκοιμημένων αδελφών μας!
Καλή Ανάσταση!
Κατερίνα Σηφάκη-Κουρτάκη