Η Κυρία Κούλα
Θαρρείς ότι σαν μαζεύτηκαν τα βαριά πανωφόρια και αποσύρθηκαν τα σκούρα χρώματα και υφάσματα, άλλαξε ευθύς η θωριά των ανθρώπων.
Γράφει η Μαρία Ψωμαδάκη
Με μια πιο προσεκτική ματιά θα αντικρίσεις μια όψη αλλιώτικη που μέχρι εχθές δεν ήταν εκεί! Μια αλέγκρα διάθεση δηλώνει την παρουσία της πλαισιωμένη από ένα χαμόγελο πιο ανάλαφρο, πιο εγκάρδιο, πιο χαρωπό…σχεδόν μπορείς να νοιώσεις τη ζεστασιά του ήλιου να αναδύεται από τις καρδιές των ανθρώπων. Με ένα καθ’ όλα περίεργο τρόπο ξεπηδούν οι ακτίνες του ζωηρές και λαμπερές αβίαστα μέσα από τα μάτια τους!
Σάββατο πρωί και διασχίζω βιαστικά τη λαϊκή αγορά, ώσπου το βλέμμα μου πέφτει πάνω στην Κυρία Κούλα. Επιβραδύνω το βήμα μου και την παρατηρώ ενδελεχώς. Λίγο η αντίθεση που κάνει η λευκή κοντομάνικη μπλούζα με το σταρένιο δέρμα της, λίγο αυτό το πηγαίο, ζεστό γέλιο που πλαισιώνει το κουρασμένο της πρόσωπο και φτάνει αχνά στα αυτιά μου…
Διακρίνω προς έκπληξη μου μια ανεπαίσθητη ελαφράδα στην κίνηση της, σαν να χορεύει με χάρη παρασυρόμενη απο μια μελωδία που μόνο εκείνη ακούει.
Εισπράττω στιγμιαία την εικόνα μιας μικρής παιδούλας που αμέριμνη απολαμβάνει την ευεργετική ζεστασιά μιας ηλιόλουστης μέρας! Μπα την έπιασε το καλοκαιράκι συλλογίστηκα και με κατέλαβε μια άφατη συγκίνηση!
Χωρίς να καταλάβω καλά καλά τι συμβαίνει, σχεδόν απροσδόκητα, μια σκέψη φουριόζα και απαιτητική όρμησε στο μυαλό μου…με βρήκε εντελώς απροετοίμαστη και θέλοντας και μη την καλοδέχτηκα!
Άραγε τι χρειάζεται κανείς για να γίνει κοινωνός της ευτυχίας αναλογίστηκα…Ίσως λίγο φωναχτά γιατί κάποια βλέμματα έπεσαν πάνω μου κάπως απορημένα.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν λίγα πράγματα απλά, απλούστατα…
Μια σταξιά ήλιο.
Μπόλικη καλοσύνη.
Μια πρέζα ελπίδας.
Λίγη εσάνς αισιοδοξίας .
Δυο – τρεις καλούς φίλους.
Λίγες οκάδες ελπίδα.
Μερικά δράμια από όμορφες αισθαντικές μελωδίες.
Μόνο ένα συστατικό χρειάζεται σε μεγάλη ποσότητα!
Όσο πιο πολύ, τόσο πιο καλά…η Αγάπη.
Ένιωσα στην παλάμη μου μια αίσθηση μετάλλου και αντίκρυσα ένα ζευγάρι κλειδιά…είχα μόλις ανακαλύψει τη συνταγή που οδηγούσε στον παράδεισο επι γης.
Πήρα μια βαθιά ανάσα γεμάτη ευγνωμοσύνη, κοίταξα κατά πάνω και μονολόγησα: “ Δόξα τω θεώ ,όλα τα έχω “.
Φόρεσα το πιο ζεστό μου χαμόγελο, πλησίασα την Κυρία Κούλα και σαν ανταλλάσαμε τις καλημέρες μας , ένιωσα την καρδιά μου να ευφραίνεται…