Τι με κοιτάς;
Μοιάζει σαν να μη με έχεις δει ποτέ ξανά.
Τι με ρωτάς;
Δεν έχω φωνή να σου μιλήσω και τη ζωή μου ακόμα την έδωσα για σένα.
Τι με κοιτάς;
Δεν ήμουν άγνωστο είδος, ζούσα αναμεσά σου, ζούσες από το οξυγόνο μου, σε σκέπαζε η σκιά μου.
Τι με κοιτάς;
Από πότε στερήθηκες τις λέξεις εσύ που πάντα είχες κάτι βαρύγδουπο να πεις;
Τώρα τι θες;
Ούτε ζωή έχω, ούτε σκιά, ούτε οξυγόνο.
Τώρα τι λες;
Ό,τι κι αν πεις θα είναι λόγια που ξεχνιούνται μόλις περάσει ο πανικός.
Τώρα τι θες;
Ένας κορμός είμαι, γυμνός, ξερός και ξεχασμένος.
Τώρα τι λες;
Να σου θυμίσω μόνο, αυτός ο κόσμος είναι για όλους δανεικός…
Μη μου μιλάς.
Μόνο υποσχέσεις και ψέματα ακούω.
Μη με κοιτάς.
Δεν έχω άλλο, μονάχα στάχτη έμεινε να βρεις.
Μη μου μιλάς.
Τώρα πενθώ, για έναν κόσμο από σκουπίδια που αφήνω.
Κι εσύ εδώ.
Ζήσε στο μαύρο που σου αξίζει να συρθείς…
Χρήστος Δασκαλάκης, Συγγραφέας