Η γραφή ηρεμεί τον άνθρωπο, οδηγώντας τον παράλληλα σε ένα πρωτόγνωρο ταξίδι, ενώ μπορεί να αποτελέσει και ένα εργαλείο θεραπείας, όπως συμβαίνει και με άλλες μορφές τέχνης!
Η κ. Κατερίνα Σηφάκη-Κουρτάκη, η οποία τα τελευταία χρόνια ασχολείται με το γράψιμο, μοιράζεται μαζί μας αυτά που την οδήγησαν να ανακαλύψει αυτή την πτυχή του εαυτού της και όλα αυτά τα συναισθήματα που ξεχύνονται στο χαρτί για να αγγίξουν όχι μόνο τη δική της ψυχή, αλλά και των αναγνωστών της…
Όλα ξεκίνησαν πρίν κάποια χρόνια, όταν θέλησα να “νοικοκυρέψω” τον εσωτερικό μου κόσμο. Εκεί ανακάλυψα μια πτυχή του εαυτού μου, που δεν είχα προσέξει…Ένα τρόπο να ανοίγω την καρδιά μου και να μοιράζομαι τις σκέψεις, τα όνειρα, ακόμα και τις αστοχίες μου. Ξεχύνω στο χαρτί όσα συνωθούνται μέσα μου, κοιτάζω και βλέπω όσα συμβαίνουν γύρω μου και αγγίζουν την ψυχή μου. Γράφω όχι με σκοπό να καλλιεργήσω μια τάση εγωκεντρισμού ή για να καλύψω μία συναισθηματικότητα. Γράφω μέσα στην προσπάθεια για την καλλιέργεια του χαρακτήρα μου, με πόθο ψυχικής βελτίωσης και όχι για να περνά η ώρα. Έτσι το γράψιμο βοηθάει πρώτα εμένα και ύστερα λέω ότι θα είμαι πολύ ευχαριστημένη, ν΄αγγίξουν όσα γράφω, έστω και μία ψυχή και να την κάνουν να τραγουδήσει.
Το γράψιμο είναι ένα αποτελεσματικό μέσο για να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Και είναι τόσο ωραίο πράγμα η γνωριμία με τον πραγματικό εαυτό μας. Τώρα πια το γράψιμο έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, γιατί γνωρίζω μ΄ένα διαφορετικό τρόπο τον βαθύτερο εαυτό μου και συναντώ το παιδί που κρύβω μέσα μου, προσπαθώ να του μοιάσω και να γίνω καλύτερος άνθρωπος, αληθινός.
Κυρίως τα ποιήματα μου τα αφιερώνω σε όλα τα παιδιά που βρίσκονται στο βάθος της καρδιάς όλων των ενηλίκων. Των παιδιών αυτών που περιμένουν με λαχτάρα από εμάς να πετάξουμε τις μάσκες που φοράμε και να μοιραστούμε μαζί τους τη φτώχεια μας…
Κάποια στιγμή κράτησα στα χέρια μου το βιβλίο του π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου “Ο Κινέζος Θεός και η μοναξιά”, ένα από τα υπέροχα διηγήματα του βιβλίου με τίτλο “ενός λεπτού σιγή”, ήταν η πρώτη μεγάλη πηγή έμπνευσης, για να γεννηθεί το πρώτο μου ποίημα “η Αυγή”. Στο διήγημα δύο φίλοι ξυπνούν μέσα στη νύχτα για να συναντήσουν το αρχέγονο φως, ξυπνούν προσμένωντας την αυγή. Η προσμονή αυτή θα πρέπει να μείνει ζωντανή και στο βαθύτερο ύπνο μας. Να μας ξυπνάει το πνέυμα, τις επιδιώξεις μας, συνοδευόμενη από τη μουσική της καρδιάς μας. Μέσα από την εξαιρετική περιγραφή της ιερής αυτής στιγμής, βίωσα το δικό μου ξύπνημα και θέλησα να το αποδώσω στο χαρτί.
Δεν έχω απαιτήσεις να μπουν στη σειρά των μεγάλων ποιητικών συλλογών, γιατί ότι γράφεται βγαίνει από έναν απλό άνθρωπο που προσπαθεί να υπάρχει και να ζει την κάθε στιγμή μέσα στην καθημερινότητα του. Αυτό μου δίνει ικανοποίηση, ευχαρίστησει και ανανεώνει διαρκώς τις δυνάμεις μου. Αν όμως όσα γράφω εκφράζουν και εμπνέουν τον σύγχρονο άνθρωπο τότε αισθάνομαι υποχρεωμένη να τα μοιράζομαι μαζί του.
Διάβασα κάπου ότι ο Ιταλός ποιητής Μοντ, λέει στον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό: “ο ποιητής δεν πρέπει τόσο πολύ να συλλογίζεται, αλλά να αισθάνεται”. Ο Σολωμός απαντά: “Πρέπει με δύναμη να συλλάβει ο νους κι έπειτα η καρδιά να αισθανθεί ό,τι ο νους συνέλλαβε!”
Η ταπεινότητα μου λέει κάθε φορά:
” Αν έγραψα κάτι καλό
δεν είναι έργο δικό μου
Κάθε καλό προέρχεται
απ΄το Δημιουργό μου
Αν έγραψα κάτι καλό
είναι γραφή του νου μου
όταν βουτάει η καρδιά
στο Φως του Ιησού μου”
Ευγνώμων!
Κατερίνα Σηφάκη-Κουρτάκη