“Γεννήθηκα Ελληνίδα, θα πεθάνω Ελληνίδα”
Γράφει η Μαρία Ψωμαδάκη
Η θέα της γαλανόλευκης και το άκουσμα του Εθνικού μας Ύμνου ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία πάνω μου και εντελώς αβίαστα εγείρει το βαθύ μου συναίσθημα. Οι άκρες των ματιών υγραίνονται ανεπαίσθητα και τα μέσα μου βροντοφωνάζουν για την αδιαπραγμάτευτη αξία της Πατρίδας.
Η σκούφια μου κρατάει από πολύ παλιά, αιώνες πίσω στον χρόνο. Γαλουχήθηκα διπλά στον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Ηράκλειτο. Βροντοφώναξα στις Θερμοπύλες μαζί με τον Λεωνίδα στους Πέρσες “Μολών Λαβέ”.Πολέμησα αντάμα με τον “γέρο του Μοριά”,τον Μιαούλη, τον Μπότσαρη, την Μπουμπουλίνα και την Μαντώ Μαυρογένους.
Τα καλοκαίρια σεργιάνισα με τον Σεφέρη, τον Ρίτσο, τον Καβάφη,τον Σικελιανό. Φιλοσόφησα με τα δοκίμια του Καζαντζάκη ξαγρυπνώντας κάτω από τον έναστρο ουρανό. Ερωτεύτηκα με τα ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη. Σε ταραγμένες εποχές τραγούδησα επαναστατικά τραγούδια με τον Ξυλούρη, τη Βέμπο, τον Βαμβακάρη.
Καθισμένη σε ένα βράχο αγνάντεψα τα πελάγη σου Ελλάδα μου και ένιωσα την απεραντοσύνη του υγρού στοιχείου σου να γίνεται ένα με την καρδιά και το συναίσθημά μου. Η περιγραφή του; Άπλετο, βαθύ και καθάριο!
Έπειτα το βλέμμα στέκεται σε μέρη δύσβατα και κακοτράχαλα και εκεί ακριβώς αντικρίζεις τον Θεό μας να ξεπροβάλλει μέσα από εκκλησάκια ανεπιτήδευτα και ταπεινά. Η θρησκεία μας ζωντανή και άφθαρτη στο χρόνο κάνει αισθητή την παρουσία της απ’ άκρη σ’ άκρη στην ελληνική γης.
Τι να πει κανείς και για το απέραντο γαλάζιο που σκέπει τον ουρανό μας; Θαρρείς ο χρωματισμός του είναι αλλιώτικος, ανόθευτος, αξόδευτος, αναντικατάστατος. Όλο τον κόσμο γύρισα μα δεν τον βρήκα πουθενά …
Αυτή είναι η ταυτότητά μου! Είμαι μέρος όλων αυτών και όλα αυτά είναι κομμάτι μου!Είναι η πατρίδα μου και εδώ ακριβώς ανήκω!