Η ειλικρινής συγγνώμη…
Γράφει η Μαρία Ψωμαδάκη
Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που αναμφίβολα έχει δεχτεί πολλές αμφισβητήσεις και δίκαια. Αν ξεδιπλώσεις τις πτυχές της θα εκπλαγείς από το εύρος. Οι δε ερμηνείες και εκδοχές της πολυποίκιλες σε κάθε περίπτωση. Κάποιοι το βλέπουν ως μια ευκαιρία για αυτοβελτίωση, ανάμεσα τους και εγώ, κάποιοι άλλοι πάλι όχι.
Ας προσεγγίσουμε, λοιπόν, την έννοια της ειλικρινούς μεταμέλειας και ας την πάμε ένα βήμα παραπέρα.
Εκ πρώτοις, ας διερωτηθούμε γιατί η συγγνώμη έχει τόσο δαιμονοποιηθεί στην εποχή μας και γιατί πλέον με τόση δυσκολία την προσφέρουμε; Αργοπεθαίνει άραγε και αυτή όπως κάποιες λέξεις που ξεθωριάζουν μέσα σε ξεχασμένα στο χρόνο λεξικά, όπως αλληλοκατανόηση, σεβασμός, ενσυναίσθηση;
Προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου, για να διακρίνω τη δυσκολία, που ακριβώς έγκειται! Νομίζω ότι το τοπίο ξεδιάλυνε, η ομίχλη ως δια μαγείας χάθηκε!
Πόσο πιο εύκολο ,λοιπόν, είναι να επιρρίπτουμε τις ευθύνες για την δική μας κακή συμπεριφορά στους άλλους …Ενδόμυχα η σκέψη κοινή… «Αυτός φταίει».
Ας αναζητήσουμε ουσιαστικά μέσα μας το δικό μας μερίδιο της ευθύνης στην κακή συμπεριφορά του άλλου και ας προχωρήσουμε λίγο πιο βαθιά. Ίσως και να εκπλαγούμε. Ακριβώς σε αυτό το σημείο θα τεθούν ερωτήσεις καίριες. Μήπως αποτύχαμε να ανταποκριθούμε άθελά μας σε ουσιώδη ζητούμενα του άλλου και λάβαμε αυτή τη συμπεριφορά ως απόρροια αυτού του γεγονότος; Μήπως η δική μας συμπεριφορά προξένησε τέτοιου είδους αντίδραση;
Ας το σκεφτούμε…
Μια άλλη πλευρά παρεξηγημένη επαρκώς σε βάθος χρόνου αξίζει να αναφερθεί! Όταν μεταμελούμαστε ειλικρινώς και το εκφράζουμε στον άλλο, θεωρείται ότι εκείνη τη στιγμή είμαστε αδύναμοι, ευάλωτοι και ανεπαρκής. Ε, λοιπόν , όχι δεν ισχύει κάτι τέτοιο κατά την ταπεινή μου γνώμη! Αυτός που ζητάει θαρρετά συγγνώμη είναι ο δυνατός. Εκείνος που στέκεται απέναντι στο λάθος του και το παραδέχεται κοιτώντας το κατάματα επιδεικνύει σθένος, ποιότητα χαρακτήρα και αξιοπρέπεια.
Ας προσθέσουμε και κάτι ακόμα που δεν πρέπει αβίαστα να το προσπεράσουμε. Ο απολογούμενος τη στιγμή της συγγνώμης βάζει εμάς πάνω από τον εγωισμό του και το ίδιον συμφέρον…άρα νοιάζεται και έχει ειλικρινή αισθήματα απέναντι μας.
Εάν εισπράξουμε μια συγγνώμη και εκείνη τη στιγμή αισθανθούμε σε θέση ισχύος ας μην φερθούμε με σκληρότητα στον απολογούμενο. Ας αφήσουμε το χρόνο απλά να κυλήσει. Αφενός γιατί μετά βεβαιότητάς θα βρεθούμε και εμείς κάποια στιγμή σε αντίστοιχη θέση και αφετέρου είναι κάποια λόγια που πληγώνουν ανεπανόρθωτα!
Διάβαζα τις προάλλες ότι το να ζητάς συγγνώμη είναι τέχνη και έχει βήματα. Προσωπικά δεν το αντιλαμβάνομαι κατ’ αυτόν τον τρόπο. Η ουσία της συγγνώμης είναι να την αισθάνεσαι πραγματικά και να την προσφέρεις ακριβώς επειδή θέλεις να αποκατασταθεί η σχέση σου με τον άλλο σημαντικό για σένα άνθρωπο. Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά στην ειλικρινή συγγνώμη που τη διαχωρίζει από οποιαδήποτε άλλη και έγκειται στο να μην επαναληφθεί η κακή συμπεριφορά.
Τώρα ας θέσουμε και ένα άλλο ερώτημα…Εμείς είμαστε διατεθειμένοι να συγχωρήσουμε ουσιαστικά; Δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες στους ανθρώπους μας; Είμαστε ώριμοι και συνειδητοποιημένοι ότι η συγχώρεση είναι σπουδαία αρετή και μάλιστα μια γενναιόδωρη πράξη, που δείχνει ακεραιότητα χαρακτήρα και αξιοπρέπεια; Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι γεγονός ότι είναι μια πράξη που δείχνει την ειλικρίνεια και την ποιότητα των αισθημάτων μας για τον άλλο!
Φοβάμαι ότι αν αύριο ξυπνήσω σε ένα κόσμο που η συγγνώμη δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από μια ξεθωριασμένη έννοια, θα έχει αρχίσει να φθίνει η αγάπη.
Ας μην αφήσουμε τον εγωισμό, την υπεροψία και την αλαζονεία να καθορίζουν τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Ήδη είναι αρκετά περίπλοκες.
Ας δεχτούμε τις ειλικρινείς συγγνώμες που θα μας προσφέρουν με ενσυναίσθηση και τρυφερότητα όσοι μας αγαπούν ολόψυχα.
Ας προσφέρουμε, όμως, και τη δική μας μεταμέλεια όταν υιοθετήσουμε μια λανθασμένη συμπεριφορά απέναντι στους σημαντικούς άλλους της ζωής μας!
Τι πιστεύετε; Αξίζει;