Δεν θέλω να λέγομαι πια άνθρωπος…
Η σκέψη τρομακτική, έρχεται σαν Ερινύα κατά πάνω μου με σφοδρότητα, και απλώνει αυθάδικα τα νύχια της άγρια και γαμψά.
Ρίγησα σαν ένα γέλιο αλλόκοσμο που θύμιζε κάτι ανάμεσα σε κροτάλισμα φιδιού και κροκόδειλου απαξίωσε ευθύς κάθε τι ανθρώπινο.
Η τιμωρός αμείλικτη και αδέκαστη ήρθε να απαιτήσει την πληρωμή, για εξιλέωση ούτε λέξη…δεν υφίσταται!
Το σκοτάδι με κλέβει ολοσχερώς και μαραίνει τον ανθό της καρδιάς μου, ίσαμε το σπόρο – καταδικασμένος και αυτός να μην ανθίσει ετούτη την Άνοιξη.
Η πράξη φρικτή, επαναλαμβανόμενη, άνευ δικαιολογίας.
Συνειδητή επιλογή το αποτρόπαιο, ειδεχθές και ανεπίτρεπτο έγκλημα που διέπραξε.Τι ειρωνεία μόλις άλλαξε την ιδιότητα της από μάνα σε δολοφόνος!
Ντροπή και όνειδος!
Δεν βλέπει κανείς το μαύρο περιβραχιόνιο που σφίγγει τα σωθικά μου. Τα πικρά δάκρυα που έχυσα, αθέατα και αυτά…όμως στοίχειωσαν τα όνειρά μου και έκαμψαν το ηθικό μου. Είναι τόσα πολλά πια όσα πρέπει να μοιρολογήσω, και τα μάτια απόκαμαν να τρέχουν.
Δεν συλλογιέμαι πια Θεέ μου γιατί ξοδεύεις τόσο μπλε για να μη σε βλέπουμε ή πιο σωστά για να μην μας βλέπεις εσύ…
Μαρία Ψωμαδάκη