Απαλά, απαλά…

Απαλά, απαλά…
Απαλά πατώ στη γη
και κοιτάζω ουρανό.
Απαλά, απαλά…

Ταξίδι με το άλογο
της φαντασίας κάνω,
για ν’ ανεβώ σε φωτεινές,
ψηλές, κορφές επάνω.

Άλλοτε, πάμε αργόσυρτα
σ’ ονειρευτά παλάτια
κι άλλοτε γοργοτρέχοντας
στα κάτω σκαλοπάτια.

Κάθε φορά που τη θωρώ
εικόνες να χαϊδεύει,
είναι που η φαντασία μου
ζεστή τροφή γυρεύει.

Απ’ τα παραθυρόφυλλα
ακούει και κοιτάζει
κι ότι φωλιάζει μέσα μου,
στην επιφάνεια βγάζει.

Πάντα μου θέλω να κρατώ
γερά τα χαλινάρια,
όταν περνώ ή σταματώ
στου κόσμου τα φανάρια.

Έτσι, η φαντασία μου
ανοίγει τα φτερά της
και στις κορφές βρισκόμαστε
με ένα πέταγμα της.

Θαύμα είναι η καρδιά
κι ο νους, μαζί να ταξιδεύουν,
όταν πατούν γερά στη γη
και ουρανό γυρεύουν.

Απαλά πατώ στη γη
και κοιτάζω ουρανό.
Απαλά, απαλά…

Κατερίνα Σηφάκη-Κουρτάκη