Ο άνθρωπος πίσω από τους αριθμούς
Εκτιμώ δεόντως την στατιστική και τα μαθηματικά σαν επιστήμες . Αναμφίβολα έχουν συνδράμει ενεργητικά στην λήψη ορθών αποφάσεων τόσο σε κοινωνικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο.
Της Μαρίας Ψωμαδάκη
Σαν άνθρωπο, όμως ,με ξενίζουν. Αισθάνομαι πως να το πω…έξω από τα νερά μου. Άλλωστε, ποτέ δεν είχα καλή σχέση με τους αριθμούς. Είναι ψυχροί και λογικοί για τα δικά μου δεδομένα. Οι σταθερές μου είναι αντιστρόφως ανάλογες των “υπολογισμών” κάθε είδους και μορφής.
Ξέρω, ξέρω αναρωτιέστε που θέλω να καταλήξω και εξηγούμαι ευθύς αμέσως. Οι στατιστικολόγοι και οι μαθηματικοί σαφώς και ασχολούνται με ψηφία, ποσότητες, αθροίσματα ως οφείλουν εκ θέσεως. Εμείς οι υπόλοιποι διαπιστώνω τελευταία ότι χρησιμοποιούμε τις αριθμητικές έννοιες με ένα τρόπο εκ φύσεως παράδοξο. Ανάγουμε με μια αβίαστη ευκολία και ελαφρότητα την αξία της ανθρώπινης ζωής και αλλοίμονο το πεπερασμένο του θανάτου σε νούμερα και αριθμούς .
Κυριολεκτώ όταν θα πω ότι φτάνω στα όρια της υπομονής μου τις φορές εκείνες που παρίσταμαι σε συζητήσεις όπου οι συνομιλητές μου ενδεικτικά αναφέρω εκφέρουν απόψεις του τύπου: “πέθανε το 5% κάτω τον σαράντα ετών, σιγά πόσοι είναι;”, “ηλικιωμένοι ήταν, θα πέθαιναν ούτως ή αλλως”, “σκοτώθηκε σε τροχαίο 35 χρονών ,τι να γίνει;”, “ άλλη μια δολοφονία, είναι η εποχή τέτοια”.
Λόγια ειπωμένα χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης, σαν μια απλή διαπίστωση. Η αδιαφορία για την απώλεια της ανθρώπινης ζωής πως να το κάνουμε με ξεπερνάει. Η συνθήκη είναι ιδιαιτέρως απογοητευτική…το παραδέχομαι μετά μεγάλης μου λύπης.
Συνειδητοποιούμε άραγε ότι όλοι αυτοί στους οποίους αναφερόμαστε με τέτοια ψυχρότητα είναι άνθρωποι όπως εγώ και εσύ; Το κάθε επί τοις εκατό είναι ένας πατέρας, μια μάνα, ένας αδελφός, ένας σύντροφος, ένας φίλος. Τυγχάνει να έχουν και ονόματα Βασίλης, Ελένη, Γιώργος, Κατερίνα. Με κάποιο περίεργο τρόπο αυτή η σκέψη μοιάζει με λεπτομέρεια που απλά την παραβλέπουμε. Αποκομίζω την αίσθηση ότι δεν σεβόμαστε το απόλυτο του θανάτου…σαν να είναι έξω και μακριά από εμάς.Να υποθέσω ότι αισθανόμαστε άτρωτοι μέσα σε μια πανοπλία ασφαλείας που τίποτα δεν μας αγγίζει . Πλανώμεθα πλάνην οικτράν! Συμβόλαιο με το θάνατο δεν έχει συνάψει κανείς. Σήμερα εγώ, αύριο εσύ!
Η αξία της ανθρώπινης ζωής φθίνει. Ο δε σεβασμός απέναντι στον θάνατο απών. Πλέουμε σε αχαρτογράφητα και επικίνδυνα νερά. Συνάνθρωποι οι αξίες μας κινδυνεύουν να καταλυθούν και πρέπει με κάθε κόστος να διατηρηθούν αλώβητες στον κυκεώνα της σύγχρονης εποχής που διάγουμε. Με σθένος και ψυχική Ρώμη ας αντιταχθούμε σε αυτή την απάθεια και την εξοικείωση με το θάνατο, το έγκλημα και τη βία κάθε μορφής! Ας μην αφήσουμε το χώρο να εδραιωθεί μια τέτοια νοοτροπία που είναι καθ’ όλα επιβλαβής και δυσάρεστη. Ας αφήσουμε,εν τέλει, τους αριθμούς στους ειδικούς επιστήμονες. Η ανθρώπινη ιδιότητα είναι σημαίνουσας αξίας και σημασίας και επιβάλλεται να την διατηρήσουμε!Εκεί ακριβώς πρέπει να επικεντρωθούμε.
Κλείνοντας θα ήθελα να συστηθούμε! Ονομάζομαι Μαρία Ψωμαδάκη. Είμαι ένας άνθρωπος ανάμεσα σε πολλούς άλλους. Είμαι μάνα, κόρη, αδελφή, σύζυγος, φίλη. Συνηθίζω να ονειρεύομαι, να αγαπάω, να νοιάζομαι, να ελπίζω και ενίοτε να θυμώνω, να πληγώνομαι, να δακρύζω. Νοιώθω οικεία με αυτές τις συστάσεις καθώς είναι μέρος της ανθρώπινης υπόστασής μου.Τρομάζω ,όμως, στη σκέψη ότι αύριο μπορεί να μην είμαι τίποτα από όλα αυτά και να είμαι απλά ένας αριθμός π.χ. το 1605.