Ανεμομαζώματα και Ανεμοσκορπίσματα
Αποζητώ κατά καιρούς τους ανέμους εκείνους που φυσούν απαλά και ντελικάτα, αλλά ταυτόχρονα με μια δυναμική θαρρείς αφοπλιστική και απομακρύνουν αναντίρρητα από μέρους μου, όσα δεν τολμώ να αποχωριστώ…Όχι από δειλία! Αυτή και εγώ ουδέποτε συμβαδίσαμε μαζί.
Γράφει η Μαρία Ψωμαδάκη
Μεταξύ μας την απεχθάνομαι, αναμφίβολα κι αυτή εμένα.
Αλλά να…
Ανέκαθεν δυσκολεύομαι να αποχωριστώ ανθρώπους, στιγμές, υποσχέσεις, ελπίδες, όνειρα. Η ανυπότακτη ειλικρίνεια του συναισθήματος βλέπεις δεν ταίριαξε ποτέ με τα επιτηδευμένα του κόσμου ετούτου! Αναρωτήθηκα ώρα πολύ με πόση ευκολία αλήθεια παρερμηνεύεται η ευαισθησία ως αφέλεια…
Έτσι χαμένη στις σκέψεις μου με βρήκε εχθές αργά ο Ζέφυρος και φύσηξε γλυκά, ωσότου έκαμψε τις αντιστάσεις μου και κατέρριψε τα κατά κοινή ομολογία σαθρά επιχειρήματά μου. Συγύρισε, έπειτα , όσα πεισματικά εθελοτυφλούσαν εντός μου.
Ξεσκόνισε τις σκέψεις και τις τοποθέτησε στα σωστά ράφια.
Στέγνωσε στοργικά τις πληγές.
Αναμόχλευσε τα τσακισμένα όνειρα και τα μπάλωσε.
Αναστήλωσε τις ελπίδες.
Ξεφορτώθηκε όλα τα άχρηστα, τα προσποιητά και τα δήθεν.
Έκλεισε όλους τους ανοικτούς λογαριασμούς.
Κάπως έτσι αλάφρωσε η καρδιά και τα βλέφαρα βαριά άρχισαν να καμνούν καθώς έφτανε στα αυτιά η φωνή της μάνας μου «… κοιμήσου αγγελούδι μου βελούδινο το βράδυ, το στήθος μου προσκέφαλο και η ψυχή μου χάδι…». Ο ύπνος ήρθε βαθύς , γαλήνιος και αμέριμνος ακριβώς όπως τότε που ήμουν ακόμα παιδί…