Πριν κάποια χρόνια, το πάτημα των σταφυλιών ήταν αιτία για γιορτή!
Σήμερα λίγοι είναι αυτοί που θυμούνται το παραδοσιακό πάτημα…
Εκείνα τα χρόνια λοιπόν όποιος είχε αμπέλι, είχε και πατητήρι, για το πάτημα των σταφυλιών. Το πατητήρι το έχτιζαν σε μια γωνιά της αποθήκης του σπιτιού, με τις διαστάσεις του να είναι περίπου 2χ2 και 1,5 μ στο ύψος.
Όταν λοιπόν ξεκινούσε ο τρύγος, το πατητήρι καθαριζόταν σχολαστικά για να μπουν τα σταφύλια, τα οποία τότε τα κουβαλούσαν σε κόφες (μεγάλα καλάθια), με τα γαϊδουράκια.
Αφού έριχναν τα σταφύλια στο πατητήρι, ξεκινούσε το πάτημα…και τα άφηναν 2-3 μέρες, ανάλογα με το χρώμα που ήθελαν να έχει το κρασί.
Στη συνέχεια ολοκλήρωναν τη διαδικασία του πατήματος, στράγγιζαν τα σταφύλια για να βγει ο μούστος, τον σούρωναν και τον έβαζαν στα βαρέλια, τα οποία άνοιγαν στις 3 Νοεμβρίου ανήμερα του Αη Γιώργη του Μεθυστή.
Όμως η διαδικασία συνεχιζόταν με τα τσίκουδα (ότι είχε απομείνει από τα σταφύλια), να μπαίνουν στα βαρέλια, να σκεπάζονται με κλαδιά χαρουπιάς και πλάκες από πάνω, για να αποφύγουν το “φούσκωμα” του μούστου που απέμεινε. Μετά από ένα μήνα τα τσίκουδα πήγαιναν στο καζάνι για να βγει η ρακή!
Η φωτογραφία είναι από τη σελίδα “Ζωή στο χωριό”