Για πολλούς, ήταν πιο αγαπητές κι απ΄ τους ίδιους τους γονείς. Ήταν κάποτε ο στύλος του σπιτιού και της οικογένειας. Και δικαίως, αφού απ΄ τα χαράματα, ίσαμε το βράδυ, το έφερναν σβούρα, φροντίζοντας για όλες, μα όλες τις δουλειές. Πιο «μάνες», κι απ΄ τις ίδιες τις μανάδες. Ο λόγος για τις γιαγιάδες. Τη δική μου γιαγιά, τη δική σου, τη γιαγιά όλων μας.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της εξωτερικής τους εμφάνισης, ήταν το μαντήλι που κάλυπτε το περισσότερο μέρος του κεφαλιού, αλλά και η ποδιά, προπάντων η ποδιά.
Θυμάται κανείς την ποδιά;
Πρωταρχικός σκοπός της, ήταν να προστατεύει τα ρούχα. Ορισμένες μάλιστα, είχαν μεριμνήσει να φέρουν και μία δεύτερη, έτσι ώστε σε κάθε συντρέχουσα περίπτωση, να αφαιρούν τη λερωμένη και να μένουν με την καθαρή.
Χρησίμευε όμως και ως γάντι για να αποσύρει το τηγάνι από τη φωτιά.
Στο κοτέτσι τη χρησιμοποιούσε ως σάκο, για να μεταφέρει τα αυγά.
Με αυτή κουβαλούσε, πατάτες και ξύλα για την κουζίνα.
Στον κήπο χρησίμευε ως καλάθι για τα λαχανικά.
Όταν έρχονταν επισκέπτες στα ξαφνικά, ήταν εκπληκτικό με πόση ταχύτητα η ποδιά αφαιρούσε τη σκόνη από παντού.
Ήταν κι ένα μικρό θησαυροφυλάκιο, κυρίως για τα παιδιά, αφού πάντα μέσα στην ημέρα, ψαχούλευαν τις τσέπες, αναζητώντας ξεραμένα σύκα, σταφίδες, ζαχαρωτά, ή κάποιο άλλο φαγώσιμο «θησαυρό».
Χρησίμευε ακόμα ως μαντήλι για να στεγνώνει τα δάκρυα των παιδιών, αλλά και να σκουπίζει τα βρώμικα προσωπάκια τους απ’ το παιχνίδι.
Ήταν επίσης το πιο χαλαρωτικό και ηρεμιστικό μαξιλάρι, αφού πάνω της τα εγγονάκια, είχαν ακούσει λόγια παρηγοριάς, αλλά και τα ωραιότερα παραμύθια, λίγο πριν αποκοιμηθούν.
Θα περάσουν χρόνια πολλά, για να βρεθεί το αντικείμενο εκείνο που θα αντικαταστήσει την ποδιά της γιαγιάς.
Φωτογραφία: Αγγελική Λενακάκη