Τηλεκπαίδευση και σεβασμός στο απρόοπτο…
Με την κακοκαιρία ξεκίνησε αμέσως και η κουβέντα για πιθανό κλείσιμο σχολείων και τηλεκπαίδευση. Μαζί και ο βομβαρδισμός μηνυμάτων: βάλτε κωδικούς, αύριο τηλεμάθημα, μη χαθεί μέρα, μη χαθεί λεπτό, ενημερώστε όλα τα παιδιά για το πρόγραμμα, την ύλη, δείξτε τους σε ποια καρέκλα θα κάτσουν και ποια κάμερα τα βλέπει, τις ώρες κι αναρωτιέμαι: πού πήγε το απρόοπτο στη ζωή; πού πήγε η χαρά ότι μπορεί να χιονίσει, ότι μπορεί να δουν χιόνι παιδιά που δεν το βλέπουν συχνά και που καταλήγουν ενήλικες που με την πρώτη νιφάδα θυμούνται το παιδί μέσα τους και πόσο ανάγκη έχουν το να παίξουν;
Μεγαλώνουμε παιδιά με “υποχρεώσεις”. Είσαι υποχρεωμένο να μπεις για μάθημα. Είσαι υποχρεωμένο να μη χάσεις ώρα, Να είσαι στην ώρα σου. Να έχεις Ίντερνετ. Να είσαι εντάξει σε όλα. Να είσαι τέλειο σε όλα. Να σε βαθμολογώ σε όλα. Πολλά από αυτά μαθαίνουν την υπευθυνότητα, μαθαίνουν όμως και το άγχος. Μην τυχόν και λείψω. Μη φανώ λίγος. Να έχω τύψεις που απέτυχα. Να έχω τύψεις που λαχταράω το χιόνι, το παιχνίδι. Να έχω τύψεις αν δεν είμαι σε όλα τέλειος και άψογος και απίκο και σε μια οθόνη μπροστά και να μην κάνω απουσίες.
Ένα μεγάλο μάθημα της ζωής όμως είναι ο σεβασμός στο απρόοπτο, σε αυτό που δεν περνάει από το χέρι μας, σε αυτό που νιώθω, στα συναισθήματα που συνεχώς καταχωνιάζω και δε μου επιτρέπουν να αναγνωρίσω/μιλήσω για αυτά/διαχειριστώ, γιατί οι υποχρεώσεις είναι τόσες πολλές που θα φτάσω ενήλικος να καταλάβω ότι δε μου έμαθαν ποτέ κάτι άλλο από το να προσπαθώ να είμαι τέλειος σε όλα και παρών σε όλα. Αφήστε την τελειότητα, αφήστε καμιά ώρα να χαθεί, η ζωή είναι το θέμα να μη χαθεί, το συναίσθημα, το παιχνίδι και το απρόοπτο.
Όλοι έχουμε δικαίωμα σε αυτό και σε ένα “Δεν πειράζει αν δεν τα κάνω όλα”, αν δε βγουν όλα, αν δεν μπορέσω όλα. Μόνο εμείς έχουμε δικαίωμα να βάζουμε απαιτήσεις στον εαυτό μας, εμείς και να μας συγχωρούμε. Το πρόγραμμα υπάρχει για να βγαίνουμε πού και πού απ’ αυτό.
Μάριος Μάζαρης, εκπαιδευτικός