Σκέψεις και προβληματισμοί για τα “ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ” και τις λυπημένες φατσούλες
Το μικρό ανθρωπάκι έβγαλε βιαστικά κάτι από την τσάντα και προσπάθησε να το κρύψει πίσω από την πλάτη του.
Ήθελε να βγάλει αυτό το κάτι από το δωμάτιο που ήμασταν μαζί. Ήθελε να μην το δω.
Ρώτησα όσο πιο διακριτικά μπορούσα, αν συμβαίνει κάτι.
Μου έδωσε αυτό το κάτι με σκυμμένο κεφάλι.
Ήταν μια φωτοτυπία από το σχολείο.
Ήταν μια γραπτή εξέταση διορθωμένη.
Έγραφε:“Προσπάθησε περισσότερο” συνοδευόμενο από μια λυπημένη φατσούλα.
Ντράπηκε. Και δεν του άξιζε καθόλου να νιώσει έτσι. Δεν του άξιζε αυτό το σχόλιο. Γιατί προσπαθεί κάθε μέρα παρά πολύ. Το ξέρω και το λέω αυτό γιατί είμαι εκεί δίπλα του κάθε μέρα και το βλέπω πόσο τα δίνει όλα!
Το μικρό μου ανθρωπάκι δυσκολεύεται.
Και το ξέρει καλά το ίδιο και είναι εύκολο για κάποιον έστω και με λίγες γνώσεις στα παιδαγωγικά να καταλάβει ότι δυσκολεύεται…πολύ.
Όσο και αν προσπαθεί, πάντα μένει πίσω.
Όταν πλησιάζει τον στόχο, ο στόχος έχει μετακινηθεί, γιατί το σχολείο προχωράει και του ζητάει κάτι νέο, πριν καλά καλά προλάβει να χαρεί το κάθε του κατόρθωμα.
Κάποια παιδιά προσπαθούν πολύ περισσότερο από όσο μπορεί να αποδείξουν, όταν θα εξεταστούν. Κάθε παιδί κουβαλάει στην πλάτη του τις έγνοιες του.
Σε κανέναν δεν αρέσει να αποτυγχάνει.
Πόσο μάλλον να αποτυγχάνει διαρκώς.
Και ας φαίνεται το αντίθετο. Τα παιδιά δεν είναι αδιάφορα. ΓΙΝΟΝΤΑΙ αδιάφορα όταν δεν μπορούν πια να παρακολουθήσουν κάτι που δεν κατανοούν ή είναι τελείως βαρετό για εκείνα. Γίνονται αδιάφορα όταν έχουν ματαιωθεί τόσο που έχουν χάσει το κίνητρό τους.
Μήπως πρέπει εμείς να προσπαθήσουμε περισσότερο; Εμείς που γράφουμε στα τετράδιά τους; Εμείς που είμαστε οι εμπνευστές, το στήριγμα, οι καθοδηγητές τους;
Ας βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση τους.
Ας σκεφτούμε αν ένα τέτοιο σχόλιο άλλαξε τελικά κάτι.
Είναι τόσο απλό να αλλάξει η επίδοση ενός παιδιού, επειδή απλώς του το ζητήσαμε και το κάναμε να νιώσει και ενοχή ότι μας στεναχωρεί και μας προκαλεί λυπημένες φατσούλες;
Ή μήπως κάθε λάθος των μαθητών μας πρέπει να είναι τροφή για σκέψη ώστε να αλλάξουμε τη διδακτική μας,να πλησιάσουμε το παιδί να δούμε αν συμβαίνει κάτι, να οργανώσουμε το υποστηρικτικό πλαίσιο γύρω από το παιδί;
Μήπως εμείς είμαστε που πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο στον εκπαιδευτικό μας ρόλο;
Από τη σελίδα Μικρά Ανθρωπάκια