Την οδυνηρή και απάνθρωπη καθημερινότητα που βιώνουν χιλιάδες συμπολίτες μας, φέρνει στο προσκήνιο μια μητέρα με παιδί ΑΜΕΑ, εκφράζοντας την απελπισία, αλλά και την αγανάκτηση της με όσα αντιμετωπίζει, στην προσπάθεια της για να έχει το παιδί της, τα αυτονόητα…
Ένα κείμενο γροθιά στο στομάχι για την “πολιτισμένη” κοινωνία μας…
“Σήμερα λοιπόν αποφάσισα να μιλήσω από το παιδί μου για το παιδί μου και για όλους εκείνους που βιώνουμε την ίδια σκλήρη,απάνθρωπη και γεμάτη εμπόδια καθημερινότητα.
Ας με συγχωρήσετε για την κυνικότητα με την οποία θα εκφραστώ αλλά είμαι τουλάχιστον εξοργισμένη…κι ας είμαι τέρας ψυχραιμίας !
Έχω απηυδήσει με τους συνανθρώπους μου! Έχω πραγματικά χάσει πάσα ιδέα για το πόσο αδιάφοροι, μικρόψυχοι, ευθυνόφοβοι και ανάλγητοι είναι απέναντι στους συνανθρώπους μας με αναπηρία…
Έχω κουραστεί να παίρνω τηλέφωνα επί τηλεφώνων και να παρακαλάω για τα αυτονόητα, όπως το να υπάρχει πρόσβαση σε δραστηριότητες που μπορεί να συμμετέχει το καθηλωμένο σε αμαξιδιο παιδί μου…σε μια πόλη οπως η Κοζάνη!
Πρέπει να παρακαλάω για να μου γράψουν τις φυσιοθεραπείες του παιδιού μου, πρέπει να παρακαλάω να μου στείλουν στο σχολείο ειδικό βοηθητικό προσωπικό για να πάει το παιδί μου στο σχολείο, πρέπει να παρακαλάω να γίνουν ράμπες αμεα και τουαλέτες αμεα στο σχολείο του παιδιού μου!
Πρέπει να παρακαλάω να μας δεχτούν στο κολυμβητήριο της Πτολεμαΐδας για το αυτονόητο!
Πρέπει να παρακαλάω για κάθε τι μικρό και μεγάλο…γιατί;
Γιατί δεν υπάρχει καμία μέριμνα…γιατί σας είμαστε βάρος…γιατί μας αναγκάζετε καθημερινά να αισθανόμαστε πολίτες β’ κατηγορίας..γιατί σας βγάζουμε απο τη ρουτίνα σας…γιατί σας αναγκάζουμε να έρθετε αντιμέτωποι με τις θέσεις και τις ευθύνες σας…πολλές φορές μου μιλάτε και στο μυαλό και στην καρδιά μου είναι σαν να λέτε “φύγε κακό από τα μάτια μου”…γιατί βλέπω στα μάτια σας την απέχθεια, την αδιαφορία…δεν σας κατηγορώ όσους το πράττετε γιατί δεν είστε στη θέση μας! Όμως προσπαθήστε να μπείτε…
Ακόμα και στις αγέλες των λύκων οι γηραιότεροι και αδύναμοι προπορεύονται για να προφυλάσσονται καλύτερα, από σεβασμό…στις αγέλες των ανθρώπων συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο…αισθάνομαι ντροπή για αυτό που έχουμε γίνει…όνειδος και οργή νοιώθω σήμερα….με πνίγουν τα πως και τα γιατί….με πνίγουν…ψάχνω λίγο οξυγόνο να ανασάνω, νομίζω ότι στερεύει ώρες ώρες και μου κόβεται η ανάσα…αφήστε μας να αναπνεύσουμε…
Ευτυχώς που υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που φωτίζουν το μονοπάτι μας το δύσβατο και κακοτράχαλο με την ενσυναίσθηση, την ευαισθησία τους και το ενδιαφέρον τους που δεν μένει στα λόγια αλλά γίνεται πράξη!!!
Από λόγια χορτάσαμε…πράξεις αγαπητοί μου πράξεις και λίγη ενσυναίσθηση δε βλάπτει…σήμερα εγώ αύριο εσύ!”