Εκπαίδευση και Εκπαιδευτικοί: Αγγελική Σπαή, από το 1ο Νηπιαγωγείο Τυμπακίου
Τo familytime.gr δίνει το λόγο στους λειτουργούς της δημόσιας εκπαίδευσης. Κάθε εβδομάδα φιλοξενούμε έναν εκπαιδευτικό, της Πρωτοβάθμιας ή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Μετά την κ. Κατερίνα Παπαδάκη, από το νηπιαγωγείο Πηγαϊδακίων, ο λόγος στην κ. Αγγελική Σπαή νηπιαγωγό στο 1ο Νηπιαγωγείο Τυμπακίου.
Λίγα λόγια για σένα, όπως συστήνεσαι στους μαθητές σου;
«Είμαι η Αγγελική… Ήρθα εδώ για να παίξουμε όλοι μαζί παρέα και για να μάθουμε καινούρια πράγματα….» η φράση με την οποία ξεκινάει κάθε χρόνο ο κύκλος του σχολικού έτους για τα «νηπιαγωγάκια» μου…
Φέτος ειδικά ήρθα από μακριά, από την Αθήνα… Είμαι νεοδιόριστη στο Ηράκλειο της Κρήτης, συγκεκριμένα στο Τυμπάκι. Ο διορισμός ήταν όνειρο ζωής για εμένα και ήρθε μετά από μία δεκαετία θητείας σε ιδιωτικό σχολείο. Η χαρά της ελευθερίας έκφρασης που αποπνέει το δημόσιο σχολείο συνοδεύτηκε με τη μετακόμιση από τη γενέτειρα μου.
Ήρθε ο διορισμός, αλλά Κρήτη. «Κρήτη; Μα Κρήτη δεν έχω πάει ποτέ ούτε για διακοπές…», ήταν οι πρώτες σκέψεις. Μπήκα στο καράβι με την τριών ετών κόρη μου, αφήνοντας πίσω τον 1,5 έτους γιό μου με το σύζυγό μου… Φτάνοντας στο Ηράκλειο και οδηγώντας προς το Τυμπάκι, αναρωτιόμουν πως θα τα καταφέρω, αν θα είναι εύκολα τα πράγματα. Όμως είπα στον εαυτό μου ότι το σχολείο συνθέτει ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια της ζωής μου και συνέχισα… Η Κρήτη ονειρεμένη, οι άνθρωποι απίστευτοι, φιλόξενοι, ευγενικοί, άνοιξαν στην κυριολεξία τα σπίτια τους να παίξει το παιδί μου με τα δικά τους. Το σχολείο φάνταζε το άπιαστο όνειρο. Το κλίμα στο σχολείο πολύ ζεστό, η προϊσταμένη μου με στήριξε και με στηρίζει τόσο σε επαγγελματικό, όσο και σε φιλικό επίπεδο.
Τα αναφέρω όλα αυτά για να σας δείξω πόσο δύσκολη είναι μία αρχή αφήνοντας πίσω τη μισή σου οικογένεια και κάνοντας ένα νέο βήμα σε ένα ξένο τόπο, και τον αγώνα που δίνουν καθημερινά όλοι οι εκπαιδευτικοί, νεοδιόριστοι και αναπληρωτές. Θα κλείσω λέγοντας πως σε τούτο τον ευλογημένο τόπο που αποπνέει τη μαγεία της Κνωσού και της Φαιστού, τη φιλοσοφία του Καζαντζάκη όλοι οι δάσκαλοι περνάμε όμορφα.
Πως θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου σαν εκπαιδευτικό; Αυστηρό ή επιεική;
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι αυστηρή ή επιεικής. Όποτε χρειάζεται η αυστηρότητα είμαι αυστηρή. Όποτε πρέπει να δείξω επιείκεια είμαι επιεικής. Συνήθως επιδεικνύω αυστηρότητα σε ό,τι έχει να κάνει με θέματα συμπεριφοράς. Τα παιδιά που έχω απέναντί μου στο νηπιαγωγείο είναι οι αυριανοί μας πολίτες, αν λοιπόν θέλουμε μία κοινωνία που θα λειτουργεί με γνώμονα το σεβασμό, την αλληλεγγύη, την ισότητα, την ενσυναίσθηση, τη δημοκρατία, δεν έχουμε από το να εμφυσήσουμε στους μαθητές μας όλες αυτές τις αξίες. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Πλάτωνας θεωρούσε το νηπιαγωγείο τη χρυσή εποχή του ανθρώπου.
Από ποιον παιδαγωγό έχεις επηρεαστεί;
Όλοι οι παιδαγωγοί «γράφουν» σε κάθε εκπαιδευτικό. Δεν θα μπορούσα να πω ότι έχω επηρεαστεί από κάποιον περισσότερο. Από όλους έχω κρατήσει από κάτι, από τη Μοντεσσόρι την αξιοποίηση του «λάθους» στην εκπαιδευτική διαδικασία, από τον Gardner την αξιοποίηση όλων μορφών νοημοσύνης που μπορούν να διαθέτουν τα παιδιά, από τον Dewey τη μάθηση μέσα από τη δράση (learning by doing). Στην εκπαίδευση και τη διδακτική αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι να διδάσκεις με την καρδιά σου, να διδάσκεις με πάθος, όχι με μετριότητες.
Αν μπορούσες να αλλάξεις κάποια πράγματα στο ελληνικό σχολείο, ποια θα ήταν αυτά;
Οραματίζομαι ένα σχολείο Reggio Emilia, όπου τα παιδιά θα μπορούν να γράψουν με τις δικές τους χίλιες γλώσσες έκφρασης… Αυτά όμως είναι για τους ρομαντικούς… Αυτή τη στιγμή, όπως έχουν τα δεδομένα, το ελληνικό σχολείο στηρίζεται στην καρδιά των εκπαιδευτικών του.
Αν μπορούσα να αλλάξω κάποια κακώς κείμενα σίγουρα θα ήταν η μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, θα επεδίωκα την πλήρη στελέχωση των σχολείων με εκπαιδευτικό και ειδικό επιστημονικό προσωπικό, τον πλήρη εξοπλισμό των σχολείων με υλικοτεχνικές υποδομές και την επάρκεια οικονομικών πόρων. Αρκετές φορές αισθάνομαι ότι το σχολείο είναι η μαριονέτα της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας κάνοντας πειραματισμούς στις πλάτες των μαθητών μας, αυτή η κατάσταση σε κάθε περίπτωση πρέπει κάποτε να αλλάξει.
Τι θέλεις να θυμούνται οι μαθητές σου, από τη δασκάλα τους ;
Κάθε Ιούνιο κλείνοντας ο κύκλος της σχολικής χρονιάς γίνεται ο απολογισμός, αναρωτιέμαι «τι έκανα σωστό», «τι έκανα λάθος». Η καλύτερη αξιολόγηση, είναι τα ίδια τα παιδιά. Ενδιαφέρον θα είχε να μας αναφέρουν μετά από χρόνια τις αναμνήσεις τους, εκεί ακριβώς φαίνεται η δουλειά που κάναμε… Θα ήθελα να με θυμούνται, όπως ακριβώς θυμάμαι κι εγώ τη νηπιαγωγό μου! Θα ήθελα να θυμούνται τα παιχνίδια μας και τα αστεία μας. Να θυμούνται όλα τα μηνύματα που προσπάθησα να τους μεταλαμπαδεύσω, τις αξίες, τα ιδεώδη. Θα ήθελα να καταφέρω να βάλω ένα μικρό λιθαράκι στην παραμυθένια παιδική τους ηλικία.
Και μην ξεχάσετε! Κάντε την εγγραφή σας στην ομάδα μας στο facebook για να ενημερώνεστε ή να μας στέλνετε όμορφες φωτογραφίες, αλλά και ότι ενδιαφέρον γίνεται στον τόπο σας!