Προσπαθώ να τιθασεύσω τα αισθήματα και τις σκέψεις μου, αλλά μάταια. Θεριό ανήμερο ορθώθηκε μέσα μου! Δεν βρίσκω ησυχία ούτε στα όνειρά μου!
Εγώ η γυναίκα…
Γράφει η Μαρία Ψωμαδάκη
Θα μιλήσω ετούτη τη φορά για αυτό που εκ φύσεως και εκ θέσεως αντιπροσωπεύω, σε μια κοινωνία σάπια και σαθρή κατά κοινή παραδοχή και ομολογία.
Αναμφίβολα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι είμαστε πολυάριθμες και διαφορετικές μεταξύ μας τόσο ως προς τα εξωτερικά γνωρίσματα, όσο και στα χαρακτηριστικά εκείνα που συνθέτουν το βαθύτερο είναι μας. Οι ανάγκες μας και ότι μας προσδιορίζει έχει το στοιχείο της ποικιλομορφίας. Βέβαια πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι τίθεται σε κάθε περίπτωση και θέμα προσωπικών επιλογών. Νομίζω απόλυτα λογικό και αντιληπτό από άπαντες.
Παρόλο που γενικότερα οι κατηγοριοποιήσεις των ανθρώπων δεν με εκφράζουν, εν τούτοις θα κάνω μια εξαίρεση στο παρόν κείμενο.
Ας περιηγηθούμε, λοιπόν, στις γυναίκες του χθες, του σήμερα και του αύριο…τουλάχιστον σε ένα μέρος αυτών.
Πρώτιστα θα αναφερθώ στις γυναίκες εκείνες που αναζητούν τα πλούτη, τα ακριβά και γρήγορα αυτοκίνητα, την άνεση, τους ωραίους άνδρες, την κοινωνική αποδοχή, τα λαμπερά δώρα, τις ερωτικές απολαύσεις.
Όλα τα παραπάνω είναι τα κριτήρια επιλογής τους αναφορικά με τον τρόπο ζωής που τις γεμίζει και τις ευχαριστεί. Ασφαλώς και είναι ξεκάθαρο δικαίωμα τους να αποφασίζουν για τον εαυτό τους τι είναι θεμιτό και τι όχι. Απόλυτα αποδεκτό από μέρους μου!
Έπειτα, θα ήθελα να συμπεριλάβω τις γυναίκες εκείνες που εθελοτυφλούμε εσκεμμένα για την ύπαρξη τους. Οι γυναίκες, λοιπόν, που εκδίδονται γιατί ενίοτε οι δυσκολίες της ζωής και άλλοτε οι συνθήκες, οι επιλογές, η τύχη ενδεχομένως τις έφεραν σε αυτό το μονοπάτι. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να τις κρίνει. Προσωπικά δεν έχω βρεθεί στη θέση τους και ως εκ τούτου δεν μπορώ να εκφέρω κανενός είδους κρίση και δη δίκαιη. Όμως, ναι, έχουν το σεβασμό και την κατανόησή μου.
Αναλογιζόμενη τα προσωπικά μου θέλω, ίσως και τα δικά σας, θα προσπαθήσω εκ των έσω να εκθέσω και να εκτεθώ. Ήρθε η ώρα των λογαριασμών. Ας ξεκαθαρίσουμε, ευθέως, τα τεθέντα εκατέρωθεν. Όχι, δεν με εντυπωσιάζουν τα χρήματα, τα μεγάλα σπίτια, η χλιδή, τα μεγαλεπήβολα όνειρα. Δεν με καλύπτει το κοινωνικό status, οι πολιτικές ιδεολογίες, η εξωτερική εμφάνιση ενός άντρα. Αδιαφορώ για τα παραφουσκωμένα και ωραία λόγια που χαϊδεύουν τα αυτιά προς στιγμήν, αλλά εν τέλει αποδεικνύονται ξεκάθαρη φενάκη. Λυπάμαι αλλά δεν μου αρέσουν τα ψέματα κανενός είδους και δη τα ωραιοποιημένα εξ αυτών. Αναμφίβολα, ό,τι περιλαμβάνει τον όρο ψεύτικο, μου προκαλεί αλλεργία εκ των έσω. Ιδιαίτερα όσα αφορούν στα αισθήματα και στα πιστεύω μου είναι τόσο καθαρά και απαστράπτοντα που μπορείς να δεις την αντανάκλαση τους στην κόρη του ματιού μου.
Εγώ είμαι μια γυναίκα απλή, ταπεινή, λαϊκή και καθ’ όλα συνηθισμένη. Τις πιο ανέμελες βόλτες μου τις έκανα με ένα κόκκινο «Toyota Corolla», θαρρώ μοντέλο του 1991. Με τα παράθυρα ανοικτά καταμεσής του καλοκαιριού, παρέα στο Ραδιόφωνο με τον συγχωρεμένο τον Στρατό Διονυσίου, τον γιό του τον Άγγελο, τη Ρίτα Σακελλαρίου. Σαν να ακούω εν έτη 2022 από τον καναπέ του σπιτιού μου τον Γ. Κατέβα να ερμηνεύει με την Πόλυ Πάνου «τα άσπρα τα χεράκια σου τα γιασεμάκια σου». Σε αυτές τις συνθήκες ένιωσα τα πρώτα μου σκιρτήματα, έγραψα τις πρώτες μου αλήθειες, έκανα τα πρώτα μου όνειρα.
Έπαιζα στους δρόμους και στις αλάνες, πίσω από το Ηρώον στο χωριό μου το Τυμπάκι με το Αριάκι , την Τούλα, την Χαρούλα, την Εμμανουέλα, τον Σταύρο (καλλιτέχνης από κούνια). Έπαιζα χωρίς φόβο, με ανθρώπους που με κοιτούσαν στα μάτια και τους κοιτούσα και εγώ. Εκεί έμαθα να αγαπάω ειλικρινά, να παθιάζομαι, να αποδέχομαι τη διαφορετικότητα. Σε αυτούς τους δρόμους γνώρισα την εντιμότητα, τη συγγνώμη, τη φιλία, τη μπέσα. Στη γειτονιά μου καλλιέργησα την ψυχή μου και όρθωσα το ανάστημά μου σαν άνθρωπος πρώτα και πάνω από όλα.
Δεν ξέρω με βεβαιότητα να σας πω ποια είμαι. Όμως, ξέρω πολύ καλά ποια ΔΕΝ είμαι. Εκ πρώτοις , αγαπητοί μου αναγνώστες, δεν είμαι η Ρία, η Πετρούλα, η Φανή, η Έλσα, η Κική. Είμαι η Μαρία. Δεν μου αρέσει να με προσδιορίζει η συμπεριφορά ετέρων ατόμων, γνωστών ή ακόμα χειρότερα άγνωστών μου. Δεν αποδέχομαι να μου βάζουν ταμπέλες, και να μου αποδίδουν συμπεριφορές και χαρακτηρισμούς που δεν ταιριάζουν στη δική μου ιδιοσυγκρασία. Πραγματικά με εξοργίζει! Έχω τις δικές μου συνιστώσες. Αλλού δεν χωράω, δεν γίνομαι, δεν προσαρμόζομαι και για να είμαι ειλικρινής τα καλούπια των άλλων με πνίγουν, ασφυκτιώ εκεί οπού δεν ανήκω φύση και θέση. Απεχθάνομαι να χρησιμοποιώ τους ανθρώπους για ίδιον όφελος, για κανένα όφελος! Μέμφομαι τη χειραγώγηση και οτιδήποτε υποκριτικό, κίβδηλο και ανάλγητο. Όσους δεν θέλουν να είναι δίπλα μου, τους αποδεσμεύω με αγάπη!
Ο προσδιορισμός και ο αυτοκαθορισμός μου; Δεν αντέχω την μετριότητα και την ηττοπάθεια κανενός είδους. Έχω τα δικά μου όνειρα, τα δικά μου περιθώρια, τα δικά μου πιστεύω . Η εμπιστοσύνη και η αξιοπιστία είναι ξεκάθαρα συνυφασμένα με όσα πρεσβεύω. Αν ψάχνεις έναν άνθρωπο να βασιστείς, έκανες τη σωστή επιλογή. Στέκομαι με την ψυχή μου γυμνή ενώπιον σου, μπορείς να δεις τις αλήθειες μου, τις πληγές μου, να ατενίσεις τον βαθύτερο εαυτό μου. Σε κοιτάζω κατάματα και σου μιλάω ευθέως και έντιμα.
Στάσου να με κοιτάξεις εμένα, τη γυναίκα, τη Μαρία, όσα πιστεύω, όσα εκπροσωπώ, όσα με συνθέτουν.
Στάσου να κοιτάξω και εγώ εσένα.
Μην παίρνεις αμυντική στάση. Δεν σκοπεύω να σε κρίνω. Άφησε με να σε πλησιάσω και απλά άκουσέ με.
Θέλω να βλέπω την τρυφερότητα στο βλέμμα σου και να την νοιώθω στο άγγιγμα σου. Επιθυμώ να αφουγκράζομαι την αγάπη σου και να εισπράττω το νοιάξιμό σου. Τι υπέροχα ανέμελο που είναι να με κάνεις να γελάω γάργαρα και δυνατά. Αυτό που λαχταράω Ίσως πιο πολύ είναι να μπορώ να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοικτά! Δεν με απασχολεί αν είναι γκρίζα, μπλε, πράσινα ή καστανά, αρκεί να με κοιτάνε ειλικρινά και αληθινά. Δεν με νοιάζει για τις ερωτικές σου επιδόσεις καλές ή και κακές ενδεχομένως, δεν βαραίνουν στη δική μου ζυγαριά. Προσπάθησε να με ακούς ενεργητικά όταν σου μιλάω, αλλά και όταν δεν το κάνω.
Έλα πιάσε μου το χέρι και κρατά το σφιχτά! Δεν είναι όμορφο που περπατάμε δίπλα δίπλα και όχι απέναντι;
Αλήθεια πόσο πιο ωραίο ακούγεται το «εμείς» σε αντίθεση με το «εγώ». Το πολύ με το περίπου. Οι αλήθειες με τα μισόλογα. Τα ειλικρινή με τα δήθεν.
Είμαι άλλη μια Μαρία, μια απλή, καθημερινή γυναίκα της διπλανής πόρτας. Αν αποφασίσεις να συμπορευτείς μαζί μου…τώρα ξέρεις!
Λοιπόν έρχεσαι;