Η αποδοχή…

Η αποδοχή…

Ένα συνηθισμένο απόγευμα Δευτέρας, ή μήπως όχι; Είναι μια από αυτές τις μέρες που πιάνω τον εαυτό μου να «ψαχουλεύει» τα εντός μου. Κάπως έτσι ξεκινάνε κάποιες εσωτερικές συζητήσεις που ενίοτε ξεμπερδεύουν τα πράγματα, ενίοτε πάλι το αντίθετο.

---

Γράφει η Μαρία Ψωμαδάκη

---

Το ζητούμενο, λοιπόν, ετούτη τη φορά είναι μια τόση δα λεξούλα, όλη κι όλη τέσσερις συλλαβές. Όμως, καθόλου ευκαταφρόνητη καθώς μπορεί να σε οδηγήσει στον Μινώταυρο αυτοπροσώπως ή αν είσαι τυχερός (πολύ τυχερός εδώ που τα λέμε) να συναντήσεις μια Αριάδνη και να ξετυλίξει το μίτο της για χάρη σου.

Ε, ας την αποκαλύψουμε! Η αποδοχή αυτή η γνωστή άγνωστη, του εαυτού μας, των γύρω μας, της διαφορετικότητας. Πολυδιάστατη έννοια, αναμφίβολα πολυσυζητημένη. Το επιστημονικό κομμάτι θα το αφήσω στους ειδικούς και θα το προσεγγίσω με τη δική μου ματιά και το δικό μου συναίσθημα ενός απλού, καθημερινού ανθρώπου.
Πολλές φορές στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τον ενδότερο εαυτό μου, έχω αναρωτηθεί αν άραγε αποδέχομαι εαυτόν όπως ακριβώς είναι με τις αδυναμίες, τα ελαττώματα, τις παραξενιές, τα θετικά στοιχεία ή ως άλλη στρουθοκάμηλος κρύβω το κεφάλι στην άμμο και εθελοτυφλώ. Με πάσα ειλικρίνεια θα πω ότι δεν το έχω κατορθώσει ακόμα επαρκώς και μπορώ να το εξηγήσω με μια απλή προσέγγιση της καθημερινότητας μου.

Παραδέχομαι ότι πολλές φορές, προκειμένου να γίνω αποδεκτή από τους άλλους ανθρώπους υποχωρώ στα θέλω μου, στις πεποιθήσεις, στα πιστεύω μου. Όλες αυτές τις φορές που το έπραξα ενδόμυχα εκείνη την ίδια στιγμή το μετάνιωσα. Το βέβαιο είναι ότι όταν οι εσωτερικές σου ανάγκες δεν ικανοποιούνται και όταν «απατάς» τον ενδότερο εαυτό σου, πρώτιστα θα βλάψεις εσένα τον ίδιο. Επιπρόσθετα, δεν δίνεις την ευκαιρία στον συναναστρεφόμενο σου, να έρθει σε επαφή με τον πραγματικό σου εαυτό, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σου και αυτό στην πορεία δημιουργεί κακές διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ σας. Ενώ αν είσαι ξεκάθαρος ευθύς εξαρχής ο άλλος είτε σε δέχεται, είτε σε απορρίπτει στα πλαίσια πάντα της ειλικρίνειας και της πραγματικής φύσης σου. Οπότε αποφεύγονται οι μελλοντικές προστριβές. Ας το σκεφτούμε…

Μια άλλη πλευρά της αποδοχής που κατά καιρούς με έχει προβληματίσει είναι αν αποδέχομαι το συνάνθρωπο μου ως είναι εγώ η ίδια! Μήπως κάποιες φορές προσπαθώ άθελά μου να τον βάλω σε καλούπια, να τον φέρω στα δικά μου μέτρα, να θέλει ό,τι και εγώ; Προχθές το βράδυ μια σκέψη τριβέλιζε το μυαλό μου. Αν δώσω στον συνάνθρωπο μου την ευκαιρία να είναι ο εαυτός του, ίσως μου δώσει κι εκείνος μια ευκαιρία να δω μια άλλη θεώρηση της πραγματικότητας, που ενδεχομένως θα συνέδραμε στο να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Αν μη τι άλλο η αποδοχή του ως είναι θα με ανταμείψει απλόχερα με ένα ειλικρινή, αληθινό και πραγματικό άλλο άνθρωπο…Σχεδόν τον βλέπω ανακουφισμένο, ευγνώμων, χαρούμενο.

Αυτό που πάνω και πέρα από κάθε τι άλλο με προβλημάτιζε ανέκαθεν και εξακολουθεί να το κάνει αγαπητοί μου συνάνθρωποι, είναι αν μπορούμε να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα και δη την εμφανή. Την αναπηρία ορατή ή μη, σωματική ή διανοητική πως την αντιλαμβανόμαστε σε σχέση με την αποδοχή; Ή μάλλον καλύτερα να το θέσω σε πιο συγκεκριμένη βάση. Μπορούμε να δούμε και να αποδεχτούμε τον άνθρωπο πίσω από την αναπηρία;

Να σκεφτούμε ο Στέφανος, ο Νίκος, η Ελπίδα και όχι ο ανάπηρος; Ειλικρινά θα μπορούσαμε να το παραβλέψουμε; Να κοιτάξουμε στα μάτια τον άνθρωπο, χωρίς να τον καθορίζει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του με οποιονδήποτε τρόπο; Ή αυτόματα θα τον κατατάξουμε στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν ταιριάζουν με το «status” μας…Εσείς θα αποδεχόσασταν επί ίσοις όροις έναν άνθρωπο με ιδιαιτερότητες;

Εγώ προσωπικά μπορώ, το Θέλω και το πράττω ενσυνείδητα σε κάθε περίπτωση!

Τι έχω κερδίσει;

Έχω γνωρίσει Ανθρώπους με ψυχικό πλούτο, με συναισθήματα ειλικρινή και ουσιαστικά. Έχω δει το σθένος, την υπομονή, την επιμονή, την αντοχή, την αισιοδοξία. Έχω υποκλιθεί πολλάκις στους ανθρώπους αυτούς ! Οι αρετές τους είναι αξίες θαυμασμού . Ένα αξιόλογο παράδειγμα προς μίμηση! Τους ευγνωμονώ ολόψυχα γιατί χάρη σε αυτούς έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος σε πολλά επίπεδα! Πραγματικά πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα για την κοινωνία μας με τόσο φωτεινούς ψυχικά ανθρώπους ..

Την επόμενη φορά που θα τους συναντήσετε αποδεχτείτε τους όπως ακριβώς είναι, με την ανθρώπινη υπόσταση τους και πάντα με το μικρό τους όνομα και ξεχάστε όλα τα άλλα…η αμοιβή σας θα είναι πλουσιοπάροχη.

Κάπως έτσι ξεκίνησα μια συναλλαγή με τον εαυτό μου. Προβληματισμός, αποδοχή της κατάστασης και ευκαιρία για αυτοβελτίωση.

Το συμπέρασμα; Να μιλάμε με τον εαυτό μας. Αυτός ο εν μέρει άγνωστος που ζει μέσα μας είναι καιρός να γίνει γνωστός και να βαίνει βελτιούμενος και αποδεχόμενος εκ πρώτοις από εαυτόν …εν συνέχεια ίδωμεν!